Paya Apartmanı

Linda Nebioğlu, röportaj, 18 Ocak 2021

“Babam Afyon’un Güney köyünde doğmuş. Dedemden rica etmiş mimarlık okumak istiyorum diye. Dedemde onu Miami’ye yollamış. University of Florida’ya mimarlık okusun diye yollamış. Orada dolaşırken Jacksonville Georgia’ya gidiyor. Annemle tanışıyor ve evleniyorlar. Annem Amerikalı, ismi Martha Elizabeth Williams. Sonra savaş çıkıyor, haberleşme olmuyor. Evlenip orada yaşamaya başlıyorlar, üç çocukları oluyor. Babam okulu bittikten sonra üniversitede öğretmenlik yapıyor… Savaş bittikten sonra dedeme mektup yazıyor. Babacım ben evlendim, müsaade ederseniz geri gelmek istiyorum diyor. Dedem tabi evladım diyor. Miami’den bir şilebe biniyorlar… Buraya geliyorlar, burada kalıyorlar ve babam mimarlığına devam ediyor. Babam çok tutulan iyi bir mimar oluyor. Yüksek mimar Ziya Nebioğlu diye.” 

“Ben babamla hep büroya giderdim. Daktiloyla yazardım. Babam da çizimler yapardı… (Ofisi) Halim Alanyalı geçidindeydi. O geçidi de babam yapmıştır. Hatta Ayşe Mayda teyze de orada otururdu. Muayenehanesi vardı. Diş hekimi. Hala yaşıyor kendisi… İkinci katta sağ köşedeydi. Sağ tarafta cezaevi vardı… Orada bir saatçi (Damlapınar) vardı, hala durur… Beşerlerin evi vardı. Normalde iş hanı ama ev olarak da kullanılıyordu… Hüseyin Baradan’nın da orada fotoğraf stüdyosu vardı. Fotoğrafçıydı hatırladığım kadarıyla.”

“Şimdi babam Karşıyaka’dan bir yer almış. Sonra Amerika’da ki gibi evler yapmış… Palmiye sokağı derler oraya. Bizim evimizde U şeklindeydi, havuzu vardı, salıncakları vardı… İçe girişte küçük bir havuz vardı, havuzun ordan yukarıya bir merdivenle çıkılırdı, mermer. Evin içinde.”

“Evet babam yapmıştı onların evini de (Samim-Şükrü Kocagöz)… İki kişinin evi hariç o sıradaki evleri babam yapmıştı. Her evde şömine vardı. Bizim evde dört tane şömine vardı. Bir misafir odasında bir bilardo salonunda, yatak odasında ve oturma odasında vardı. O zamanlar kalorifer yoktu.”

“Mesleğini çok seviyordu… Nebioğlu’nu (Tatil Köyü) yaparken esinlendiği kaynaklar deniz kestanesi. Evde fincanları kapatıp düşünürdü hep. O form ordan geliyor. Tabiatı çok seven biri olduğun için hep tabiata dair şeyler yapmaya çalıştı. Esin kaynaklarını hep tabiattan aldı… Mesela orada ağaç var, bir şey yapması lazım. Katiyen ağacı kesmezdi. Oraya delik açardı. Çıplak araziyi cennete çevirdi. Bütün dağı ağaçlarla kapladı. Birkaç defa yangın çıktığında babam resmen hüngür hüngür ağlardı… Çok iyi yürekli bir insandı, çok merhametliydi. Çok iyi bir eş ve çok iyi bir babaydı… Buradaki projelerde cennete çevirdiğini görüyorsunuz, tabiata ve doğaya saygılı bir adamdı… Çok yaratıcıydı. Gördüğü ufak şeylerden ilham alabiliyordu. Misal bir deniz kabuğundan ilham alıp otel tasarlamış.” 

“Evet girdim gezdim içini (Paya Apartmanı), babamın ruhunu hissettim.”

Banu Paya, röportaj, 8 Aralık 2020

“Mobilyalar annem tarafından getirilmiş, çeyizinden kendi eşyalarıymış. Yatak odası ve salon takımını o dönemin bir Ermeni ustası yapmış. Annem aslen Girit’li sonrasında İstanbul’a göç etmişler. İstanbul’dan İzmir’e gelin gelmiş…Ben bu evde doğdum, bu evi çok seviyorum ancak çok masraflı bir ev. Bazen limitlerimizi zorluyor. Bakımı zor oluyor.”